Mijn liefste zus,
25 maart schreef je dit “Soms wou ik dat ik tijd was”, enkele dagen later las ik het voor het eerst. En direct ben ik me beginnen afvragen wat ik dan eigenlijk wou zijn. Ellenlange mails over ontelbare onderwerpen zijn begonnen in mijn hoofd, maar halverwege zijn ze blijven steken. De mooiste woorden zocht ik, in een poging mezelf en jou te ontroeren met woorden die blijven nazinderen. Waar je op een zomer- of winteravond nog eens aan terugdenkt terwijl je enige bezigheid is de verte te bestuderen.
Maar eigenlijk vond ik niets dat ik wou zijn, niets was goed genoeg. Een tijdje heb ik me hierdoor arm gevoeld, wat een zielig persoon was ik toch? Wist ik niet wat ik wou in het leven, wist ik niet wat ik wilde zijn, al was het maar voor even. Ik dacht terug aan toen ik klein was. Aan ieder kind vroegen ze wel: Welk dier zou je willen zijn? Of wat wil je worden? God wat haatte ik die vragen! Mocht ik het niet allemaal eventjes zijn? Mensen geven me soms het verwijt dat ik niet weet wat ik wil, al ben ik het er nooit mee eens geweest, ik dacht: ik weet verdomd goed wat ik wil, ik wil het allemaal.
Allemaal mooie theorie maar je tekstje bleef me bezighouden. Ik wou een antwoord vinden, een mooi sluitend, passend in een mooi pakje met een strikje rond. Kant en klaar en voor één keertje eens zonder ‘maar’ of kanttekening.
Laat dat wat ik wil zijn nu eens afhangen van dat waar ik immens veel van hou, immens van hou ondanks alles, zonder waarom, zonder vragen. Waar ik eens stil van word in plaats van op de dranghekken te staan roepen en te protesteren. Niet omdat het er niet toe doet, maar net omdat het er wel toe doet. Omdat het net dat is dat het leven zin geeft.
Maar waar hou ik dan van? Houden met je hele hart, je hele zijn? Ik bedoel ok ik hou immens van boeken, maar ik geef mijn leven toch niet voor een boek.
Houden van is niet iets waardoor ik wil stoppen met het leven als het niet meer bestaat, maar wel iets waarbij als ik de keuze heb, mijn leven zou geven; Omdat het idee van te leven terwijl ik er iets aan had kunnen doen ondraaglijk zou zijn.
En eigenlijk zijn er zo maar bitter weinig zaken in het leven.
3 jaar geleden maakte ik een lijstje op: dingen die ik nog eens zou willen meemaken in mijn leven. Bovenaan dat lijstje prijkte het volgende:
-immens houden van iets of iemand, je compleet voelen
2 jaar geleden ontmoette ik mijn vriend, die sinds kort ook mijn man is. En ik hou met elke vezel van mijn lichaam van hem, met elk atoom. Want zijn ziel, zijn zijn, dat maakt mij, als arrogante, smaakloze, dominante principekut, compleet.
Door hem krijgt de alledaagse sleur zin, voor hem sleur ik me door een oersaaie job, want daardoor heb ik de vrijheid samen met hem te zijn, te leven op een manier die wij willen (binnen bepaalde uren). En dat is beter dan alle uren van de dag te hebben, en niemand die het hele verdomde dagdagelijkse gezeik van de mensen nut geeft. Wil dat zeggen dat ik het hele conformistische gedoe zomaar aanvaard? Helemaal niet, waarom zou het ook. Maar elke dag voorop staan met de vaandels, dat hoeft ook niet meer.
Maar ik vroeg me dus af wat ik dan wel graag zou zijn. Misschien zus, moet het maar eens gedaan zijn met iets anders te willen zijn, of iets bijkomends. Misschien moet het maar eens genoeg gaan zijn van enkel mezelf te zijn. Niet dat ik zo een fantasisch persoon ben dat ik zo al perfect ben maar enkel zo stoppen we met slaven van onszelf te zijn.
Want, en laten we nu direct ook maar eens alles ‘opbiechten’, het zal maar genoeg moeten zijn. Gedaan met narcistisch in mezelf gewentel over het wat en hoe. Nog een dikke 5 maanden ben ik in ‘wording’, vanaf dan ben ik ‘mama’ op elk uur van de dag, met elk humeur, met elke vraag. Ik zal maar eens genoeg moeten zijn, vanaf dan is er iemand die op mij rekent.
En weet je wat zus? Er is niets meers dat ik wil zijn…Met al dat weinigs, ben ik het allemaal.
Althans tot de volgende hormonenaanval
