hoe kapot kan je zijn?
EN NIEMAND HOORT JE HUILEN
woensdag 20 februari 2013
vrijdag 22 juni 2012
maandag 14 maart 2011
de kwetsbaarheid van rijkdom
Ik kan niet herinneren dat ik me ooit zo kwetsbaar heb gevoeld als sinds het moment dat ik kinderen kreeg. De rijkdom gecombineerd met een vluchtigheid van het bestaan. Niet mijn bestaan want dat vind ik zo erg niet maar het bestaan van diegenen die me dierbaar zijn.
Het gevoel kwam meer op tijdens de zwangerschap van mijn tweede zoon. Ik had net een vroege miskraam achter de rug. Het verdriet dat daarmee gepaard ging, heeft een groot litteken achtergelaten. Weinigen weten van het bestaan af, en diegenen die ervan weten zwijgen erover. Onbekend en onbemind voor de buitenwereld, maar voor altijd mijn 3de kind. Mijn kleine vlinder die ik altijd met me meedraag in mijn hart.
De volgende zwangerschap bracht ook veel emoties mee. Het bleek altijd loos alarm maar verschillende keren had ik het gevoel dat de aarde wegviel van onder mijn voeten.
Ik had bloedingen, maar die bleken nooit van mijn kindje te zijn, vanwaar ze dan wel kwamen wisten ze niet. Op de 20 weken echo dachten ze dat er iets ernstigs mis was. Ik was alleen naar de gynaecoloog moeten gaan en toen ik op de tafel lag, nam ze steeds de telefoon. Ik dacht dat ze een nog een dringend telefoontje moest plegen…. Opeens hoorde ik haar zeggen: “wil je eens komen kijken naar een echo?” Ik weet niet of m’n hart stilstond of dat het tegen 200/uur klopte. Drie dokters zijn er uiteindelijk bijgehaald, allemaal vonden ze het een slecht beeld. Volgens hen was de ruggengraat helemaal niet compleet. Met twee dokters hebben ze zo hard op mijn buik staan duwen om het kindje gedraaid te krijgen. Ondertussen protesteerde mijn zoontje tegen dat geduw van buitenaf. Ik zat tussen geweld van binnenuit en van buitenuit. Niemand gaf me uitleg, niemand stelde me gerust. Uiteindelijk draaide Evander zich en bleek alles loos alarm. Het was een schaduw geweest, alles was perfect.
Als mijn twee nachtbrakertjes eindelijk slapen dan kan ik blijven kijken naar hen en ik kan alleen maar hopen dat ze die rust altijd zullen behouden, dat hun zorgen hun nooit boven het hoofd stijgen.
Mijn hart is een waterval en de liefde dondert met grote kracht naar beneden. Het zorgt voor vruchtbare grond tot ver buiten de oevers van de waterval. De waterdamp draagt verder.
Maar het verteert ook de rotsen die de waterval maken. Soms dan denk ik dat mijn hart te klein is voor zoveel liefde.
Ook ik ben je uitleg ‘schuldig’ – zonder mooie woorden
Liefste zus
Lang is het stil geweest tussen ons, terwijl onze wereld overhoop werd gegooid. Ik heb nog regelmatig aan je gedacht en steeds hoopte ik dat jouw stilte even goed was als de mijne. Maar om de een of andere reden wist ik dat het goed zat.
Ik heb je laatste berichtjes al ontelbare keren gelezen en nog steeds komen de tranen in mijn ogen. Je omschrijft zo mooi datgene dat niet in woorden te vatten is. De puurheid van liefde, voor een man en voor een kind. De zuiverheid, liefde in zijn meest pure vorm. Bijna te mooi aan te raken
Maar ik was je een uitleg schuldig. Een antwoord op iets dat je schreef op 20 februari 2006. Pas nu kan ik het plaatje uitleggen.
Ik ging in het leger om aan humanitair werk te doen. De plaatsen in humanitaire organisaties zijn heel beperkt en op die manier wou ik mijn steentje bijdragen. Al snel had ik door dat het systeem helemaal niets voor mij was…. Weer bij af dus. Zoeken naar hoe ik mijn dagen wil invullen.
Dagen kwamen en gingen. Mijn relatie met Tim werd (wordt) mooier met de dag en op een dag was ik zwanger. Elke dag genoot ik, ook na de bevalling, want ik had 6 mooie maanden alleen met mijn kindje en mijn echtgenoot. Maar er knaagde iets….nog meer dan ervoor. Zeker nu ik een kind had, wou ik het alles geven dat ik kon. De wereld is een mooie plaats maar ook een plaats met veel ellende. Als ik de wereld een klein beetje mooier kan maken, dan plukt mijn kind daar de vruchten van.
Maar waar moest ik dan naartoe? Mijn studie geschiedenis heb ik met veel liefde gedaan maar verder dan werk ik de verzekeringssector geraakte ik niet.
Als ik dan toch moest gaan werken en mijn kind naar een opvang brengen of later naar school, dan kan ik maar beter iets nuttigs met die tijd doen.
En dus ben ik terug gaan studeren: verpleegkunde. Mijn laatste jaar ondertussen. Als ik terugkom van stage dan heb ik echt het gevoel dat ik iets heb kunnen doen. Ik voel m’n bloed stromen als ik werk met de patiënten, ik zie dat door het anders aan te pakken ik kan doordringen tot de mensen. Dat ik hun onaangename verblijf net iets meer draaglijk kan maken. En als iedereen zo redeneert, dan gaan mijn kinderen opgroeien in een mooie wereld.
Een naïeve gedachte, dat besef ik maar ik moet het gewoon proberen voor mijn twee kleine ridders.
Een mooie tekst is het niet geworden
En lang niet alles is gezegd wat ik nog wil zeggen
maar soms hoeft dat ook niet
dinsdag 15 april 2008
woensdag 25 juli 2007
tijd is iets raars - een antwoord
Mijn liefste zus,
25 maart schreef je dit “Soms wou ik dat ik tijd was”, enkele dagen later las ik het voor het eerst. En direct ben ik me beginnen afvragen wat ik dan eigenlijk wou zijn. Ellenlange mails over ontelbare onderwerpen zijn begonnen in mijn hoofd, maar halverwege zijn ze blijven steken. De mooiste woorden zocht ik, in een poging mezelf en jou te ontroeren met woorden die blijven nazinderen. Waar je op een zomer- of winteravond nog eens aan terugdenkt terwijl je enige bezigheid is de verte te bestuderen.
Maar eigenlijk vond ik niets dat ik wou zijn, niets was goed genoeg. Een tijdje heb ik me hierdoor arm gevoeld, wat een zielig persoon was ik toch? Wist ik niet wat ik wou in het leven, wist ik niet wat ik wilde zijn, al was het maar voor even. Ik dacht terug aan toen ik klein was. Aan ieder kind vroegen ze wel: Welk dier zou je willen zijn? Of wat wil je worden? God wat haatte ik die vragen! Mocht ik het niet allemaal eventjes zijn? Mensen geven me soms het verwijt dat ik niet weet wat ik wil, al ben ik het er nooit mee eens geweest, ik dacht: ik weet verdomd goed wat ik wil, ik wil het allemaal.
Allemaal mooie theorie maar je tekstje bleef me bezighouden. Ik wou een antwoord vinden, een mooi sluitend, passend in een mooi pakje met een strikje rond. Kant en klaar en voor één keertje eens zonder ‘maar’ of kanttekening.
Laat dat wat ik wil zijn nu eens afhangen van dat waar ik immens veel van hou, immens van hou ondanks alles, zonder waarom, zonder vragen. Waar ik eens stil van word in plaats van op de dranghekken te staan roepen en te protesteren. Niet omdat het er niet toe doet, maar net omdat het er wel toe doet. Omdat het net dat is dat het leven zin geeft.
Maar waar hou ik dan van? Houden met je hele hart, je hele zijn? Ik bedoel ok ik hou immens van boeken, maar ik geef mijn leven toch niet voor een boek.
Houden van is niet iets waardoor ik wil stoppen met het leven als het niet meer bestaat, maar wel iets waarbij als ik de keuze heb, mijn leven zou geven; Omdat het idee van te leven terwijl ik er iets aan had kunnen doen ondraaglijk zou zijn.
En eigenlijk zijn er zo maar bitter weinig zaken in het leven.
3 jaar geleden maakte ik een lijstje op: dingen die ik nog eens zou willen meemaken in mijn leven. Bovenaan dat lijstje prijkte het volgende:
-immens houden van iets of iemand, je compleet voelen
2 jaar geleden ontmoette ik mijn vriend, die sinds kort ook mijn man is. En ik hou met elke vezel van mijn lichaam van hem, met elk atoom. Want zijn ziel, zijn zijn, dat maakt mij, als arrogante, smaakloze, dominante principekut, compleet.
Door hem krijgt de alledaagse sleur zin, voor hem sleur ik me door een oersaaie job, want daardoor heb ik de vrijheid samen met hem te zijn, te leven op een manier die wij willen (binnen bepaalde uren). En dat is beter dan alle uren van de dag te hebben, en niemand die het hele verdomde dagdagelijkse gezeik van de mensen nut geeft. Wil dat zeggen dat ik het hele conformistische gedoe zomaar aanvaard? Helemaal niet, waarom zou het ook. Maar elke dag voorop staan met de vaandels, dat hoeft ook niet meer.
Maar ik vroeg me dus af wat ik dan wel graag zou zijn. Misschien zus, moet het maar eens gedaan zijn met iets anders te willen zijn, of iets bijkomends. Misschien moet het maar eens genoeg gaan zijn van enkel mezelf te zijn. Niet dat ik zo een fantasisch persoon ben dat ik zo al perfect ben maar enkel zo stoppen we met slaven van onszelf te zijn.
Want, en laten we nu direct ook maar eens alles ‘opbiechten’, het zal maar genoeg moeten zijn. Gedaan met narcistisch in mezelf gewentel over het wat en hoe. Nog een dikke 5 maanden ben ik in ‘wording’, vanaf dan ben ik ‘mama’ op elk uur van de dag, met elk humeur, met elke vraag. Ik zal maar eens genoeg moeten zijn, vanaf dan is er iemand die op mij rekent.
En weet je wat zus? Er is niets meers dat ik wil zijn…Met al dat weinigs, ben ik het allemaal.
Althans tot de volgende hormonenaanval
25 maart schreef je dit “Soms wou ik dat ik tijd was”, enkele dagen later las ik het voor het eerst. En direct ben ik me beginnen afvragen wat ik dan eigenlijk wou zijn. Ellenlange mails over ontelbare onderwerpen zijn begonnen in mijn hoofd, maar halverwege zijn ze blijven steken. De mooiste woorden zocht ik, in een poging mezelf en jou te ontroeren met woorden die blijven nazinderen. Waar je op een zomer- of winteravond nog eens aan terugdenkt terwijl je enige bezigheid is de verte te bestuderen.
Maar eigenlijk vond ik niets dat ik wou zijn, niets was goed genoeg. Een tijdje heb ik me hierdoor arm gevoeld, wat een zielig persoon was ik toch? Wist ik niet wat ik wou in het leven, wist ik niet wat ik wilde zijn, al was het maar voor even. Ik dacht terug aan toen ik klein was. Aan ieder kind vroegen ze wel: Welk dier zou je willen zijn? Of wat wil je worden? God wat haatte ik die vragen! Mocht ik het niet allemaal eventjes zijn? Mensen geven me soms het verwijt dat ik niet weet wat ik wil, al ben ik het er nooit mee eens geweest, ik dacht: ik weet verdomd goed wat ik wil, ik wil het allemaal.
Allemaal mooie theorie maar je tekstje bleef me bezighouden. Ik wou een antwoord vinden, een mooi sluitend, passend in een mooi pakje met een strikje rond. Kant en klaar en voor één keertje eens zonder ‘maar’ of kanttekening.
Laat dat wat ik wil zijn nu eens afhangen van dat waar ik immens veel van hou, immens van hou ondanks alles, zonder waarom, zonder vragen. Waar ik eens stil van word in plaats van op de dranghekken te staan roepen en te protesteren. Niet omdat het er niet toe doet, maar net omdat het er wel toe doet. Omdat het net dat is dat het leven zin geeft.
Maar waar hou ik dan van? Houden met je hele hart, je hele zijn? Ik bedoel ok ik hou immens van boeken, maar ik geef mijn leven toch niet voor een boek.
Houden van is niet iets waardoor ik wil stoppen met het leven als het niet meer bestaat, maar wel iets waarbij als ik de keuze heb, mijn leven zou geven; Omdat het idee van te leven terwijl ik er iets aan had kunnen doen ondraaglijk zou zijn.
En eigenlijk zijn er zo maar bitter weinig zaken in het leven.
3 jaar geleden maakte ik een lijstje op: dingen die ik nog eens zou willen meemaken in mijn leven. Bovenaan dat lijstje prijkte het volgende:
-immens houden van iets of iemand, je compleet voelen
2 jaar geleden ontmoette ik mijn vriend, die sinds kort ook mijn man is. En ik hou met elke vezel van mijn lichaam van hem, met elk atoom. Want zijn ziel, zijn zijn, dat maakt mij, als arrogante, smaakloze, dominante principekut, compleet.
Door hem krijgt de alledaagse sleur zin, voor hem sleur ik me door een oersaaie job, want daardoor heb ik de vrijheid samen met hem te zijn, te leven op een manier die wij willen (binnen bepaalde uren). En dat is beter dan alle uren van de dag te hebben, en niemand die het hele verdomde dagdagelijkse gezeik van de mensen nut geeft. Wil dat zeggen dat ik het hele conformistische gedoe zomaar aanvaard? Helemaal niet, waarom zou het ook. Maar elke dag voorop staan met de vaandels, dat hoeft ook niet meer.
Maar ik vroeg me dus af wat ik dan wel graag zou zijn. Misschien zus, moet het maar eens gedaan zijn met iets anders te willen zijn, of iets bijkomends. Misschien moet het maar eens genoeg gaan zijn van enkel mezelf te zijn. Niet dat ik zo een fantasisch persoon ben dat ik zo al perfect ben maar enkel zo stoppen we met slaven van onszelf te zijn.
Want, en laten we nu direct ook maar eens alles ‘opbiechten’, het zal maar genoeg moeten zijn. Gedaan met narcistisch in mezelf gewentel over het wat en hoe. Nog een dikke 5 maanden ben ik in ‘wording’, vanaf dan ben ik ‘mama’ op elk uur van de dag, met elk humeur, met elke vraag. Ik zal maar eens genoeg moeten zijn, vanaf dan is er iemand die op mij rekent.
En weet je wat zus? Er is niets meers dat ik wil zijn…Met al dat weinigs, ben ik het allemaal.
Althans tot de volgende hormonenaanval
Abonneren op:
Posts (Atom)