Ik kan niet herinneren dat ik me ooit zo kwetsbaar heb gevoeld als sinds het moment dat ik kinderen kreeg. De rijkdom gecombineerd met een vluchtigheid van het bestaan. Niet mijn bestaan want dat vind ik zo erg niet maar het bestaan van diegenen die me dierbaar zijn.
Het gevoel kwam meer op tijdens de zwangerschap van mijn tweede zoon. Ik had net een vroege miskraam achter de rug. Het verdriet dat daarmee gepaard ging, heeft een groot litteken achtergelaten. Weinigen weten van het bestaan af, en diegenen die ervan weten zwijgen erover. Onbekend en onbemind voor de buitenwereld, maar voor altijd mijn 3de kind. Mijn kleine vlinder die ik altijd met me meedraag in mijn hart.
De volgende zwangerschap bracht ook veel emoties mee. Het bleek altijd loos alarm maar verschillende keren had ik het gevoel dat de aarde wegviel van onder mijn voeten.
Ik had bloedingen, maar die bleken nooit van mijn kindje te zijn, vanwaar ze dan wel kwamen wisten ze niet. Op de 20 weken echo dachten ze dat er iets ernstigs mis was. Ik was alleen naar de gynaecoloog moeten gaan en toen ik op de tafel lag, nam ze steeds de telefoon. Ik dacht dat ze een nog een dringend telefoontje moest plegen…. Opeens hoorde ik haar zeggen: “wil je eens komen kijken naar een echo?” Ik weet niet of m’n hart stilstond of dat het tegen 200/uur klopte. Drie dokters zijn er uiteindelijk bijgehaald, allemaal vonden ze het een slecht beeld. Volgens hen was de ruggengraat helemaal niet compleet. Met twee dokters hebben ze zo hard op mijn buik staan duwen om het kindje gedraaid te krijgen. Ondertussen protesteerde mijn zoontje tegen dat geduw van buitenaf. Ik zat tussen geweld van binnenuit en van buitenuit. Niemand gaf me uitleg, niemand stelde me gerust. Uiteindelijk draaide Evander zich en bleek alles loos alarm. Het was een schaduw geweest, alles was perfect.
Als mijn twee nachtbrakertjes eindelijk slapen dan kan ik blijven kijken naar hen en ik kan alleen maar hopen dat ze die rust altijd zullen behouden, dat hun zorgen hun nooit boven het hoofd stijgen.
Mijn hart is een waterval en de liefde dondert met grote kracht naar beneden. Het zorgt voor vruchtbare grond tot ver buiten de oevers van de waterval. De waterdamp draagt verder.
Maar het verteert ook de rotsen die de waterval maken. Soms dan denk ik dat mijn hart te klein is voor zoveel liefde.
1 opmerking:
Ik ben nu al een tijdje aan het denken over een reactie hierop maar verder dan dat het een verschrikkelijke ervaring moet geweest zijn kom ik voorlopig nog niet. Gelukkig is het goed afgelopen voor jou en Evander. Een heel mooie naam vind ik trouwens ;)
Een reactie posten