Liefste zus
Lang is het stil geweest tussen ons, terwijl onze wereld overhoop werd gegooid. Ik heb nog regelmatig aan je gedacht en steeds hoopte ik dat jouw stilte even goed was als de mijne. Maar om de een of andere reden wist ik dat het goed zat.
Ik heb je laatste berichtjes al ontelbare keren gelezen en nog steeds komen de tranen in mijn ogen. Je omschrijft zo mooi datgene dat niet in woorden te vatten is. De puurheid van liefde, voor een man en voor een kind. De zuiverheid, liefde in zijn meest pure vorm. Bijna te mooi aan te raken
Maar ik was je een uitleg schuldig. Een antwoord op iets dat je schreef op 20 februari 2006. Pas nu kan ik het plaatje uitleggen.
Ik ging in het leger om aan humanitair werk te doen. De plaatsen in humanitaire organisaties zijn heel beperkt en op die manier wou ik mijn steentje bijdragen. Al snel had ik door dat het systeem helemaal niets voor mij was…. Weer bij af dus. Zoeken naar hoe ik mijn dagen wil invullen.
Dagen kwamen en gingen. Mijn relatie met Tim werd (wordt) mooier met de dag en op een dag was ik zwanger. Elke dag genoot ik, ook na de bevalling, want ik had 6 mooie maanden alleen met mijn kindje en mijn echtgenoot. Maar er knaagde iets….nog meer dan ervoor. Zeker nu ik een kind had, wou ik het alles geven dat ik kon. De wereld is een mooie plaats maar ook een plaats met veel ellende. Als ik de wereld een klein beetje mooier kan maken, dan plukt mijn kind daar de vruchten van.
Maar waar moest ik dan naartoe? Mijn studie geschiedenis heb ik met veel liefde gedaan maar verder dan werk ik de verzekeringssector geraakte ik niet.
Als ik dan toch moest gaan werken en mijn kind naar een opvang brengen of later naar school, dan kan ik maar beter iets nuttigs met die tijd doen.
En dus ben ik terug gaan studeren: verpleegkunde. Mijn laatste jaar ondertussen. Als ik terugkom van stage dan heb ik echt het gevoel dat ik iets heb kunnen doen. Ik voel m’n bloed stromen als ik werk met de patiënten, ik zie dat door het anders aan te pakken ik kan doordringen tot de mensen. Dat ik hun onaangename verblijf net iets meer draaglijk kan maken. En als iedereen zo redeneert, dan gaan mijn kinderen opgroeien in een mooie wereld.
Een naïeve gedachte, dat besef ik maar ik moet het gewoon proberen voor mijn twee kleine ridders.
Een mooie tekst is het niet geworden
En lang niet alles is gezegd wat ik nog wil zeggen
maar soms hoeft dat ook niet
1 opmerking:
Ik vind het anders wel mooi hoor zus, hoe je het leven door dat nieuwe leven met beide handen vastgrijpt om het niet meer los te laten. Ik kan het enkel bewonderen.
Een reactie posten